Coś się kończy, coś zaczyna
W ostatnim czasie Omnis przeszedł dużo zmian. Głównie personalnych. Każda zmiana niesie za sobą coś dobrego. W końcu – w Polsce mamy teraz okres „dobrych zmian” ;)
To już jest koniec
Gdy ktoś pyta mnie o ulubiony program telewizyjny bez zastanowienia odpowiadam „Pogromcy Mitów”. Przez 14 lat Amerykanie z wielką kreatywnością i jednocześnie naukowym podejściem udowadniali, że znaną nam rzeczywistość jak najbardziej można poddać próbie i wyjść zwycięsko ze starć z miejskimi legendami. Niestety, właśnie dobiegł końca ostatni sezon „Pogromców”, dlatego jednocześnie chciałbym przybliżyć Wam koniec wspaniałej serii oraz pożegnać się moim ostatnim tekstem w Omnisie.
Boski tytuł egzekucyjny
Mało która z wydanych w ostatnich latach pozycji ma potencjał, by wzbudzić tyle kontrowersji co „Komornik” Michała Gołkowskiego. Co prawda sam motyw apokalipsy odmieniamy ostatnio przed wszystkie możliwe przypadki, jednak tym razem ma ona wręcz dosłowny, czyli biblijno-religijny wymiar. Na ludzkość spada bowiem, niemal dokładnie tak, jak było to zapowiedziane, boska zagłada i nic nie wskazuje by miłosierny, judeochrześcijański Bóg był tak naprawdę „tym dobrym”. Choć o gorszych też wcale nie trudno.
3 razy tak!
Jakiś czas temu miałem ogromną przyjemność przybliżyć Wam dwa tomy trylogii magów prochowych. Książki te zachwyciły mnie swoją innowacyjnością i dojrzałością w prawdziwe epickiej skali. Z niecierpliwością wyczekiwałem zatem trzeciego tomu cyklu, czyli „Jesiennej republiki” i wszystkie pokładane w nim nadzieje zostały w stu procentach spełnione. To rasowa, niemożebnie wręcz sroga fantastyka, która wciska w fotel i nie pozwala się oderwać!
Wyrywając się z Samsary
Czarnobyl jest motywem, do którego za każdym razem wracam z dużą przyjemnością. Szczególnym sentymentem darzę zwłaszcza świat S.T.A.L.K.E.R., gdyż na przestrzeni wielu lat zapewniał masę dobrej zabawy i inspiracji. Choć od premiery ostatniej gry komputerowej w tym uniwersum minęło już kilka lat, autorzy fantastyki postanowili znacznie rozwinąć pierwotną wizję, tworząc naprawdę wciągającą literaturę. Tym razem naszym przewodnikiem po Zonie jest rodowity Ukrainiec – Wiktor Noczkin, który zaproponował inną wersję stalkerskiego świata niż ten znany do tej pory.
Z szaleństwem Ci do twarzy
Deadpool – choć w ostatnim czasie trudno było nie usłyszeć o przygodach sympatycznego i morderczego schizofrenika, znaczna większość osób nie miała wcześniej do czynienia z tak nietypowym super bohaterem. Na szczęście jednak okazało się, że ziarno szaleństwa trafiło na bardzo podatny grunt i ludzie na całym świecie szturmem ruszyli do kin. Wśród nich znalazłem się również ja i nie zawiodłem się!
Detektyw Zombie
Historia moich dziwnych, przypadkowych (ale jednocześnie znakomitych) odkryć z różnych dziedzin kultury jest przerażająco długa. Za każdym razem zastanawiam się w jakich jeszcze nietypowych okolicznościach znajdę naprawdę interesujące dzieła. W tym przypadku szukałem informacji na temat japońskiego gore horroru, a znalazłem niezwykle interesujący serial. Dziś chciałbym wam serdecznie polecić ”iZombie” – bardzo nietypowe, zabawne i wciągające podejście do tematu (a jakże!) żywych trupów.
Tarantino w każdym calu
Nie przepadam za westernami. To stwierdzenie dość delikatne. Przerost męskiego ego, spluwy przy pasie, w butach i gdzie tylko się jeszcze zmieszczą, kapelusze i liczne pościgi. Akcja, która zwykle dzieje się w saloonie, odwieczna wojna między bladymi twarzami i „dzikusami”. Taki klimat do mnie nie przemawia. Co więc urzeka w kolejnym już westernie Quentina Tarantino pt. „Nienawistna ósemka”. A może film ten idealnie wpisuje się w typowy schemat i nie warto na niego tracić czasu?
Przyjemna odmiana
Interesujący kryminał z magią i duchami w tle, którego akcja rozgrywa się w Toruniu. Złożony (choć nie spektakularny) system i setting magiczny łączący standardowe elementy z rytuałami i okultyzmem. Bohaterowie, którym przeszłość ciąży równie mocno, co nadprzyrodzona teraźniejszość. W pierwszej chwili nie pomyślałbym, że wszystko to da się połączyć w satysfakcjonującą całość. I myliłbym się całkowicie – „Szamański Blues” daje radę!
Do stołu podano
Ostatnimi czasy obserwować możemy przesyt rynku wszelkiego rodzaju programami kulinarnymi. Od “Master Chefa”, przez “Hell’s Kitchen” na “Kuchennych rewolucjach” kończąc. Czy jest zatem sens produkować kolejne, tym razem pełnometrażowe filmy o takiej tematyce? Warto jeszcze inwestować w tego typu pozycje?
Johoho i butelka wody święconej
Niedługo minie 10 lat od premiery „Łowców Dusz”, których uważam za najbardziej udaną część Cyklu Inkwizytorskiego Jacka Piekary. Cieszy mnie, że od tego czasu spod pióra autora wyszło dużo bardzo dobrej fantastyki, jednak ciągle zdecydowanie bardziej chciałbym dowiedzieć się „Co dalej?”. „Kościany Galeon” zapowiadany był jako najdłuższa i najmroczniejsza część, która ma łączyć cykl w całość. Mam nadzieje, że to rzeczywiście ostatni z zapychaczy i w końcu doczekamy się „Czarnej śmierci”.
Kryzysowa narzeczona
Podobno miłości szuka i pragnie każdy. Niezależnie od wieku, płci i orientacji. Boimy się samotności, a już szczególnie tego, że doświadczymy jej na starość. Mimo że bohaterce filmu „Party girl” do starości jeszcze brakuje paru lat zapragnęła zmienić swoje dotychczasowe życie.
Krew i Proch
Czasem bywa tak, że człowiek nie ma ochoty na subtelności i ograniczenia. Nowoczesne koncepcje są niezwykle ciekawe i inspirujące, ale niekiedy pragnie się wrócić do korzeni i poczuć ponownie żar, którzy towarzyszył nam na początku. Po wielu latach znowu nie mogę oderwać się od naprawdę srogiej fantastyki, gdzie pojedyncze czary mogą zmieść całe obszary, a skala działań zahacza o kosmologiczną. Cześć i chwała dla Briana McClellana i jego prochowych magów!
Krętą drogą… do nieba?
Ocena filmu bywa czasami skomplikowana i niejednoznaczna. Gdy z ekranu znika ostatnie ujęcie, a widz w ciszy ogląda napisy i nie wie co powiedzieć, myśleć, to znak, że albo poszło coś nie tak, albo to jeden z nielicznych filmów, które obejrzeć warto.
Vis pacem, para bellum
Powiem szczerze, że przejadło mi się trochę klasycznie rozumiane High Fantasy, ze swoimi wykreowanymi na podobną modłę światami, a lochy i smoki traktuje już bardziej w koncepcji żartu. Tym bardziej cieszy mnie, że autorzy sięgają po inne settingi w swojej twórczości wyznaczając przez to nowe kierunki w rozwoju fantastyki. Angus Watson, brytyjski debiutant, przenosi nas w czasy antycznego Rzymu i walk o Wielką Brytanię. Miłośnicy bardziej realistycznego podejścia do gatunku, zahaczającego o powieści historyczne, zdecydowanie powinni zapoznać się z “Czasem Żelaza”.
Powalający Murakami
Czasami w życiu potrzebujemy czegoś nowego. To, co nieznane dostarcza nam wrażeń i emocji, jakich do tej pory mogliśmy nie doświadczyć. Jednak w niektórych przypadkach warto sięgać po rzeczy sprawdzone i te, które znamy. Dlaczego o tym piszę…?
Płomiennej Chwały Blask
Wiecie po czym można poznać najlepsza literaturę? Dla mnie sytuacja, w której nie ochłonąłem dobrze po 1 tomie, właśnie skończyłem 2 i cieszę się jak głupi do sera, widząc napis „kolejne tomy w przygotowaniu”, jest idealnym wyznacznikiem doskonałości. Oto moi mili mamy przed sobą kolejne karty zapisane złotymi zgłoskami w wielkiej i wspaniałej polskiej księdze fantastyki. Mam nadzieję, że Stalowe Szczury będą nam towarzyszyć jeszcze przez co najmniej kilka tomów.
That is not dead which can eternal play
Jestem wielkim fanem gier RPG. Nie mówię tutaj jednak o komputerowych odsłonach tego konceptu, a prawdziwych „książkowych” systemach, w których jest się ograniczonym jedynie własną wyobraźnią. Dlatego właśnie pomysł zamykania się w ramach gier planszowych wydawał mi się mocno nietrafiony. Jak się okazuje – całkowicie niesłusznie. Chociaż plansza i karty nadal nie zastąpią mi wrażenia , że cały świat jest przeznaczony dla mnie, mogą dostarczyć solidną porcję naprawdę udanej zabawy.
Lata zaklinanie
Gdzieś tam konie biegną po gwiaździstym niebie
Ludziom i aniołom jest bliżej do siebie
Korale, korale rzeki migotanie
Może je przyniesie na Rozsypaniec
O tym powinno być przed miesiącem, ażeby zdążyć kogoś zainteresować, zareklamować, do wyjazdu nakłonić, ale wtedy jeszcze nie wiedziałabym, o czym pisać, a nawet gdybym wiedziała – niepoparte by to było doświadczeniem własnym, a nic tak przecież przekonać nie potrafi. Będzie więc teraz, bo warto i bo może ktoś robi sobie plany tak dalekie, że sięgające aż do przyszłych wakacji. Continue reading
No rest for the Awesome
I rzekł ktoś mądry pewnego dnia „weźmy małe, japońskie dziewczynki i każmy im napierdalać dobry metal” i fani skośnego zła wiedzieli, że było to dobre. I rzekli producenci muzyczni „ok, ale mają być słodkie, tańczyć i jechać screamem, a do tego ogólnie wysoka jakość” i wszyscy wiedzieli, że to było dobre. Tak powstał BABYMETAL!
Ciężkie jest życie czarownicy
Przyszły wakacje, choć pogoda może jeszcze na to nie wskazywać. W związku z tym, nasi Czytelnicy zapewne szukają sposobów na to, by przyjemnie spędzić ten okres. Czuję się zatem w obowiązku, by podsunąć Wam – serialowe jak zawsze – zajęcie na te długie deszczowe dni. Po długiej przerwie polecam więc „Salem”.
Do trzech razy sztuka
Niecałe trzy tygodnie temu do kin weszła kolejna część, trzecia już, horroru „Naznaczony”. Jedni stwierdzą – odgrzewany kotlet, drudzy nie będą mogli przełknąć kolejnego popcornu z powodu strachu. Która szala przeważy?
Pociąg do apokalipsy
Za każdym razem, gdy wyobrażam sobie apokalipsę i bliski koniec cywilizacji, przed oczyma stają mi wizje zdewastowanej Wieży Eiffla, Statuy Wolności czy Pałacu Buckingham. Nie ma w tym nic dziwnego, bo takimi właśnie obrazkami byłem karmiony już od wczesnego dzieciństwa.
Takeshi 2 Taniec Tygrysa – premiera i konkurs
Już wkrótce – 12 czerwca ukaże się drugi tom bestsellerowego cyklu Takeshi, autorstwa Mai L. Kossakowskiej. Pierwsza dama polskiej fantastyki powraca do świata ostrych mieczy, walk mrocznych zakonów i zaawansowanej technologii. Na dokładkę serwuje pikantne danie z magii Voodoo i zstępujące na ziemię demony. Z tej okazji został przygotowany również konkurs, w którym możecie wygrać książki Fabryki Słów.
Być jak Dorota Masłowska
W najnowszej publikacji Agnieszki Drotkiewicz (nazwanej, bardzo słusznie, przez Justynę Sobolewską „powiastką” najprawdopodobniej z racji swej niewielkiej objętości, choć owy silnie pejoratywny wydźwięk nadawałby się tak samo do podkreślenia jej wątpliwej jakości) wyraźnie pobrzmiewają echa noweli „Teraz” – równie zgrabnej gabarytowo, jednak zdecydowanie bardziej udanej poprzedniczki.